Bruce Lee - legenda, taka jak każda?

Wstęp

Uwaga - to nie jest oficjalna biografia, praca magisterska, ani wypracowanie maturalne - to notka na blogu - komentarz do historii, oraz moje własne wnioski. Miej to na uwadze, jeśli nie znajdziesz 100% informacji o swoim idolu, bądź mój research okaże się niedoskonały. Dziękuję za wczytanie się w ten mały druk :)

Ten tekst, to początek serii o wybitnym sportowcu, człowieku, który pomimo ogólnoświatowej kariery wniósł do świata sporo treści. Tak jak celebryci teraz wplatają pomiędzy codzienny bełkot odrobinę charakteru, tak ten człowiek w swoim charyzmatycznym sposobie bycia, mówienia i myślenia, pokazał przy okazji odrobinę swojej codzienności. Przybliżę tą postać pod kilkoma kątami. Dziś powiem o historii, która może okazać się inspiracją do zabrania się za coś, co stanie się pasją.

Historia

O Bruce’ie Lee w tradycyjnej biografii możemy przeczytać kilka faktów z których wypływa wiele lekcji o dojrzewaniu. Jako nastolatek przystąpił do gangu w którym często wdawał się w bójki. Widać więc, że pchało go w stronę walki ulicznej, a tym samym w kłopoty. Rodzice wysłali go do USA w którym musiał się usamodzielnić i posmakować dorosłego życia. Każdy przyzna, że odcięcie pępowiny od rodzinnego domu i szukanie pracy w nowym miejscu, bez wsparcia bliskich to szkoła życia. Pracował w restauracji i uczył się. Widać więc, że nie był typem „leniuszka” – umiał zacisnąć zęby i ciężko pracował. Na studiach w Seattle w wieku 21 lat poznał swoją przyszłą żonę. W tym samym mieście otworzył szkołę kung-fu – Jun Fan Gung-Fu Institute. Za lekcje pobierał opłaty co nie spodobało się innym mistrzom.

Jeden z nich wyzwał go na pojedynek, który według mnie będzie głównym wątkiem filmu jaki ma niedługo się ukazać – Birth of the Dragon (LINK). Dlaczego tytuł mówi o narodzinach? Bo to był przełom w historii Bruce’a. Wygrał z mistrzem kung-fu, czym udowodnił swoją klasę i umiejętności, z których słynął.

Pomimo zwycięstwa nie był zadowolony z przebiegu tej walki i zaczął kopać głębiej. W tym czasie czerpał inspirację od innych mistrzów sztuk walki. W wieku 25 lat napisał książkę o chińskim kung-fu. Z wywiadów i filmów przebija pewna niezwykła cecha osobowości – pewność siebie. Ten koleś rozpracował sztukę walki do najmniejszego detalu. Mówi chociażby o tym czym się różni uderzenie pięścią w innych rodzajach walki od kung –fu. W innych cios jest jak rzucenie ciężkim przedmiotem, uderzenie pałką. Dla porównania - pięść kung-fu jest jak wyrzucona kula na łańcuchu. Ból zadawany jest z o wiele większą siłą bez zbędnego wysiłku.  Przekonanie, że to co poznał i zrozumiał było słuszne, pozwoliło mu stać się najlepszym w swojej dziedzinie. Trzeba jednak zaznaczyć, że w tamtym okresie trenował jak szalony. Jakby nic innego nie miało znaczenia. Wystarczy zobaczyć jakikolwiek materiał, czy film, żeby zachwycić się jego sylwetką i formą wypracowaną ostrym treningiem (to dopiero hardkorowy koksu!). W jednym z wywiadów doszukałem się porównania, że trenował jeszcze intensywniej niż olimpijczycy. A robił to po to, żeby stać się najlepszym w swojej dziedzinie. Sceny z pokazów tylko to potwierdzają, kiedy np. robił bez wysiłku pompki na dwóch palcach jednej ręki, albo dotknięciem odpychał przeciwnika na kilka metrów (one inch punch). Na YT tego pełno ;)

W roku 1970 doprowadza swój organizm na najwyższy szczyt możliwości i podczas treningu uszkadza czwarty nerw kręgowy. Do końca życia zmagał się z chronicznym bólem pleców, jednak nie poddał się bezczynności. Podczas wracania do zdrowia sporządza notatki, które później wyda jako książkę jego żona. Wypracował własny rodzaj kung-fu – Jeet Kune Do – który jest tematem pośmiertnej książki. Następnie zaczął grać w filmach, które stały się jego osobistym pomnikiem. Ludzie zachwycają się do tej chwili filmami Wściekłe Pięści, Droga Smoka, albo kultowe Wejście Smoka. Podczas kręcenia tego ostatniego zasłabł, a wizyta w szpitalu skończyła się stwierdzeniem poważnego uszkodzenia mózgu. Nie zwolnił jednak tempa, pracował nad nowym filmem Gra Śmierci, która jak na ironię skończyła się dla niego przegraną. Film został skończony z pomocą dublera. Dwa dni po śmierci Bruce’a miał premierę film Wejście Smoka.

Lekcja

Przede wszystkim – człowiek doszedł do pewnej miary sukcesu w życiu dzięki ciężkiej pracy i determinacji. To co robił starał się pojąć rozumem, zbadać detale i podłoże. Potem kiedy już nagromadził wiedzy nie był ignorantem, tylko dzielił się wiedzą i dalej ją zgłębiał. Nie zadowalał się splendorem, ani nie gwiazdorzył. W jednym z wywiadów powiedział:

„Jeśli powiem, że jestem najlepszym, weźmiesz mnie za chwalipiętę. Jeśli powiem, że jestem najgorszym, poczujesz, że nie mówię prawdy”

 

Jeśli mówisz, że coś kochasz, a za to nie bierzesz się z całych sił, to znaczy, że tego nie kochasz. To widać było w historii Bruce’a, że uwielbiał zarówno sztuki walki, jak i całą filozofię kryjącą się za nią. To coś więcej niż spuszczenie komuś łomotu w efekciarski, błyskawiczny sposób. To umiejętność panowania nad sobą, zyskanie doskonałej równowagi pomiędzy siłą i rozwagą. Poświęcił temu życie i dzięki temu stał się wybitny. Poświęcaj więc czas, uwagę i środki na to co kochasz. Potem w miarę upływu czasu używaj mózgu, ucz się nowych rozwiązań, rozwijaj do rangi sztuki to czym się zajmujesz. Pojmuj zależności – to takie proste, a tak rzadko z tego korzystamy (to tekst z Kropek – Markowicza :D).  Jeśli robisz coś czego nie lubisz, czas na zmiany. Poszukaj w głębi siebie tego co uważasz w życiu za najważniejsze, znajdź pasję, która rozpali w Tobie ogień, a potem..

Po prostu to rób.

Jak Bruce Lee.

I w tym właśnie rzecz.  

To tyle w ramach wstępu. Kolejne informacje o jego przekonaniach, podejściu i ciekawych przemyśleniach w kolejnych częściach serii. 

PS: następnym razem powiem o filozofii Bruce'a - "bądź wodą" :)